Ruch Światło-Życie jest posoborowym ruchem odnowy Kościoła. Jego celem jest wychowanie dojrzałych chrześcijan, zaprawionych w modlitwie, odpowiedzialnych za Kościół i jego apostolstwo oraz przyczyniających się do ożywienia wspólnot parafialnych. Nazwa Ruchu Światło-Życie złożona ze skrzyżowanych ze sobą greckich słów (Światło-Życie) w syntetyczny sposób wyraża jego podstawowe założenia. Wskazuje ona na zadanie kształtowania dojrzałego chrześcijanina, w którym nie ma rozłamu między wiarą (światło) i codziennym postępowaniem (życie). Jako nowy człowiek, w myśl św. Pawła, w postępowaniu konsekwentnie kieruje się on poznaną prawdą Ewangelii.

Światło-Życie-od natchnień Boga do czynu apostolskiego.

Geneza i rozwój Ruchu Światło-Życie
Powstanie Ruchu Światło-Życie związane jest z osobą Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Ważną inspiracją dla Ruchu Światło-Życie stał się Sobór Watykański II oraz dokumenty posoborowe. U podstaw duchowości Ruchu, zwanego Oazą stanęła soborowa idea ofiarnej i bezinteresownej służby: „człowiek nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego” (KDK 24). Wzorem stała się osoba Chrystusa Sługi oraz Maryji Służebnicy Pańskiej. Historyczne początki Ruchu Światło-Życie łączyły się z duszpasterstwem ministrantów w diecezji katowickiej. W 1954 r. odbyły się pierwsze rekolekcje na wzór harcerskich obozów prowadzone „oazową” metodą Biblii. Nowa duszpasterska metoda stanęła u podstaw formacji kolejnych grup przyjmując w końcu lat sześćdziesiątych obecny kształt Ruchu Światło-Życie.
Cel Ruchu Światło-Życie
Celem jest formacja dojrzałej osobowości chrześcijańskiej – nowego człowieka w Chrystusie. Wyraża to program zawarty w dziesięciu punktach, tzw. Drogowskazach nowego człowieka. Służbę odnowie Kościoła Ruch Światło –Życie pojmuje jako budowanie żywej i dynamicznej wspólnoty. Kieruje się przede wszystkim ku parafii, proponując własny model parafii wspólnot. Ruch oazowy kładzie nacisk na odnowę biblijną, propagując wspólnotowe i indywidualne formy pogłębiania znajomości Pisma Świętego i wcielania jego nauki w życie. Ważnym elementem formacji oazowej jest dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka polegające na dobrowolnej abstynencji w intencji trzeźwości narodu.
Metoda Ruchu Światło-Życie
Przyjętą metodą w Oazie są przeżyciowe rekolekcje zamknięte, tzw. oazy rekolekcyjne, praca formacyjna w małych grupach pod kierunkiem animatora oraz indywidualne wysiłki samowychowawcze. W formacji małych grup stosowane są rozmaite szczegółowe metody, w znacznej mierze oparte na wspólnym odczytywaniu Pisma Świętego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deutero-katechumetat) i dalej we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w Kościele i w świecie. Ewangelizacja – katechumenat – diakonia to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu na wszystkich poziomach formacji.
Ruch Światło-Życie w Tarnawatce
Początki Ruchu Światło-Życie w Tarnawatce sięgają pierwszej połowy lat 90 dwudziestego wieku. Ówczesny proboszcz Ks. Waldemar Kostrubiec związany był od wielu lat z Oazą jako moderator wspólnot w Tereszpolu, a następnie w Wielączy, gdzie pełnił posługę wikariusza. Ks. Waldemar, pracując w Lublinie jako kapelan szpitala przy ul. Staszica, a także rektor kościoła p.w. Niepokalanego Poczęcia N.M.P. w Lublinie, jeszcze lepiej poznawał struktury Ruchu. Przez pewien okres ks. Waldemar pełnił funkcję moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie archidiecezji lubelskiej. Po otrzymaniu nominacji na proboszcza w Tarnawatce, ks. Waldemar zaprosił młodzież na spotkania Ruchu Światło-Życie. W pierwszym roku formacji trzydzieści kilka osób wyjechało na piętnastodniowe rekolekcje, które wówczas odbywały się w Młodowie. Lata dziewięćdziesiąte były dynamicznym okresem w historii Ruchu Światło-Życie parafii Tarnawatka. Odbywały się liczne spotkania, które swój szczyt osiągały podczas słynnych Wigilii młodzieżowych. Kilkakrotnie organizowano bal sylwestrowy. Młodzież oazowa miała również swój ogromny wkład w przygotowanie Dni Kultury Chrześcijańskiej. W zimie odbywały się kuligi. Wielką atrakcją były letnie, kilkudniowe obozy pod namiotami, na które młodzież wyjeżdżała do Suśca. Oprócz osobistej formacji i interesujących forma spędzania wolnego czasu, młodzież oazowa ubogacała Liturgię niedzielnej mszy świętej. Stała liczba młodzieży wyjeżdżała na rekolekcje. W połowie lat dziewięćdziesiątych zaczęto organizować rekolekcje oazowe na starej plebanii w Tarnawatce. Moderatorem był kilka razy ks. Zygmunt Żółkiewski, ks. Ryszard Wróbel. Uczestniczyli w nich jako klerycy, między innymi ks. Jacek Kania, ks. Mieczysław Kociuba. W rekolekcjach zerowego stopnia w 1998 roku uczestniczył jako piętnastoletni młodzieniec, ks. Grzegorz Bartko, który w dziesięć lat później został wikariuszem parafii Tarnawatka. Wśród animatorów działających wówczas przy parafii wymienić: Magdą Plewik, Marka Kawę, Martę Jasińska, Annę i Karolinę Szczepaniuk, a w późniejszym okresie Sylwia Kobielarz i Pawła Mużacz. Po odejściu ks. Waldemara w 2003 roku nowym proboszczem i moderatorem oazy został ks. Marek Giergiel. Oaza w dalszym ciągu się rozwijała. W roku 2004 wikariuszem w parafii Tarnawatka został ks. Bartłomiej Garczyński. On także miał bardzo wielki wkład w ubogacenie wspólnoty. Wtedy też następowała powoli jakby wymiana pokoleniowa. W oazie znalazły się późniejsze animatorki Ewa Jakimczuk, Anna Plewik, Ewelina Bucior, Anna Jakubczak oraz animator Piotr Szokało. Ks. Bartłomiej pracował w parafii jedynie przez rok. Jego następca, ks. Marcin Pudo, aktywnie prowadził formację w Ruchu Światło-Życie. Oprócz spotkań w Tarnawatce, odbywały się wówczas spotkania w Antoniówce, gdzie animatorką była Sylwia Kobielarz oraz w Hucie Tarnawackiej, do której dojeżdżał Łukasz Litwińczuk. W tym czasie były organizowane rekolekcje w Hucie Tarnawackiej, gdzie kilkakrotnie moderatorem był ks. Marcin Pudo. Uczestniczyła w nich również młodzież z Tarnawatki: Katarzyna Mużacz, Anna Chyrchała, Beata Pankiewicz, Aleksandra Świderek, Sylwia Szponar, Mateusz Skali. Po jego odejściu na studia biblijne w 2008 roku, wikariuszem został ks. Grzegorz Bartko. W dalszym ciągu odbywały się spotkania, wyjazdy na rekolekcje. W marcu 2009 roku animatorzy Ewa Jakimczuk, Ewelina Bucior i Piotr Szokało wzięli udział w Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie. Od maja 2010 roku zostały wznowione spotkania w Hucie Tarnawackiej. Wielką radością w 2010 roku był wyjazd blisko dwudziestu osób na rekolekcje różnych stopni. Również od tego roku Oazowicze mają swoje koszulki. W roku 2009 animatorki wyjechały na studia. Ich funkcję powoli przejmuje młodsze Oazowiczki, które prowadzą spotkania, a są to Justyna Kuźma i Diana Kruszewska. Po odejściu ks. Grzegorza Bartko moderatorem Ruchu Światło-Życie został ks. Radosław Zaborniak, nowy wikariusz. W historii tarnawackiej Oazy rozpoczął się kolejny okres formacji, zbliżania się do Boga młodych chrześcijan.

 [1] 

Powrót

Zegar

Święta

Wtorek, V Tydzień Wielkiego Postu
Rok B, II
Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Najśw. Maryi Panny

Sonda



Licznik

Liczba wyświetleń:
2392685