Bycie ministrantem to służba nie księdzu, lecz Temu, który Cię stworzył. Masz wyjątkowy zaszczyt być w niewielkiej odległości od Chrystusa. Wykonuj swoją posługę z miłością najlepiej jak umiesz, gdyż służysz Bogu, który jest Miłością. Przygotowuj się do niej dużo wcześniej przed Mszą Świętą. Niech bycie ministrantem wpływa na całe twe życie. Nie wstydź się tego, lecz bądź dumny

 

Zasady, które każdy ministrant i lektor powinien znać i przestrzegać.

 

 I. UWAGI OGÓLNE

 

1. Ministranci i lektorzy przychodzą do służenia minimum 10 minut przed Mszą świętą lub nabożeństwem.

 

2. Ministranci i lektorzy służący przy ołtarzu, powinni być w stanie łaski uświęcającej, aby móc zawsze przyjąć Pana Jezusa do swego serca.

 

3. Ministranci i lektorzy nie rozmawiają ze sobą w zakrystii. Mogą jedynie półgłosem ustalić funkcje liturgiczne.

 

4. Strój ministranta i lektora powinien być zawsze czysty i wyprasowany.

 

 

II. MODLITWA PRZED I PO SŁUŻENIU

 

1. Ministranci i lektorzy ustawiają się do służenia minimum 5 minut przed Mszą świętą lub nabożeństwem.

 

2. Ministranci wraz kapłanem odmawiają modlitwę przed służeniem, rozpoczynając ją znakiem krzyża i komendą: „Wspomożenie nasze w Imieniu Pana”

 

3. Po Mszy świętej ministranci i lektorzy odmawiają modlitwę po służeniu, kończąc ją znakiem krzyża.

 

 

III. SŁUŻBA LITURGICZNA

 

1. Służba liturgiczna odbywa się wg wyznaczonego grafiku dla poszczególnych grup ministranckich.

 

2. Prowadzący grupę ministrantów lub najstarszy ministrant wyznaczają funkcje liturgiczne.

 

3. Ministranci i lektorzy przy ołtarzu mają zawsze złożone ręce, nie rozglądają się i nie rozmawiają.

 

 

4. Wszystkie funkcje na Mszach świętych (dzwonienie, pateny itd.) wykonują tylko i wyłącznie ministranci.

 

5. Ministranci sumiennie zapoznają się z grafikiem służenia codziennego.

 

6. Ministranci sprzedają prasę katolicką w strojach liturgicznych, a do ich sprzedawania ze Mszy świętej wychodzą dopiero po skończonej Eucharystii zaraz po przyjściu do zakrystii.

 

7. Za porządek w szafach ze strojami liturgicznymi odpowiedzialny jest najstarszy ministrant (Kamil Czernek i Piotr Szukało)

 

8. Lektorzy przychodzą najpóźniej  15 minut przed rozpoczęciem Mszy ustalając kto czyta Słowo Boże i ewentualnie śpiewa psalm.

 

9. Miejscem gdzie ubieramy komże i alby jest zakrystia.

 

 

 

IV. COMIESIĘCZNY DZIEŃ SKUPIENIA  - I CZWARTEK MIESIĄCA

 

1. Do uczestnictwa w nich są zobowiązani wszyscy lektorzy, ministranci i kandydaci.

 

2. Na program takiego dnia skupienia składają się: wystawienie i adoracja Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie o 16.00 oraz Msza święta od godz. 17.00.

(godzina adoracji i Mszy św. zależna od pory roku, ale to będzie podawane do wiadomości lektorów, ministrantów i kandydatów)

 

3. Okazja do spowiedzi  dla  LSO od godziny 15.30 do 16. 00.

 

V. KARY I NAGRODY

 

1. Wobec ministranta, który będzie lekceważył sobie swoje obowiązki ministranckie będą wyciągane konsekwencje:

 

a) ostrzeżenie od Opiekuna;

 

b) rozmowa z Opiekunem;

 

c) rozmowa z Rodzicami;

 

d) zawieszenie w funkcji ministranta (czas będzie określony przez Opiekuna);

 

e) wydalenie z grona ministrantów.

 

2. Te same zasady, co w p. 1, dotyczą także tych ministrantów, który poprzez swoją postawę poza służeniem i zbiórkami będą przynosili wstyd gronu ministranckiemu (kradzieże, palenie papierosów i picie alkoholu, itp.).

 

3. Na wspólne wyjazdy będą klasyfikowani ci ministranci, którzy nie będą zaniedbywali służby liturgicznej, którzy sumiennie będą wypełniali swoje obowiązki i  nie będą zagrożeni ocenami niedostatecznymi w szkole.  

 

4. Co pewien czas, wśród wyróżniających się ministrantów, będą przyznawane nagrody.

 

 

VI. PRZYJĘCIE KANDYDATÓW  DO GRONA LSO

 

 

1. Przyjmowanie kandydatów ma ministrantów odbywać się będzie zawsze we wrześniu i październiku.

 

2. Uroczyste przyjęcie kandydatów do grona ministrantów oraz przyjęcie chłopców, którzy pragną być kandydatami na ministrantów, odbywać się będzie w Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata.

 

3. Odnowienie przyrzeczeń ministranckich odbywać się będzie w Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata.

Święty Tarsycjusz

 

Święty Tarsycjusz miał być akolitą Kościoła Rzymskiego. Jest to jedno ze święceń niższych, które daje prawo klerykom Kościoła Rzymsko-Katolickiego usługiwania do Mszy Świętej - a więc do zaszczytnej funkcji, którą obecnie pełnią ministranci.

Nie znamy bliżej daty jego śmierci. Przypuszcza się, że św. Tarsycjusz poniósł śmierć męczeńską za panowania cesarza Decjusza (lata 249-251 po narodzeniu Chrystusa). Było to jedno z najkrwawszych prześladowań. Chrześcijanie chętnie ginęli za Chrystusa, ale ich największym pragnieniem było, by mogli na drogę do wieczności posilić się Chlebem Eucharystii. Zanoszono im przeto potajemnie Komunię św. do więzień. Gorliwością w obsługiwaniu świętych męczenników wyróżniał się św. Tarsycjusz.

Dnia pewnego, kiedy jak zwykle niósł na sercu Wiatyk do więzienia, napotkał swoich rówieśników bawiących się na jednym z licznych placów rzymskich. Pogańscy chłopcy zaczęli wołać Tarsycjusza, by się do nich przyłączył. On zaczął uciekać przed nimi. Zaczęli go gonić. Kiedy zaś spostrzegli, że coś przyciska do piersi, chcieli zobaczyć co niesie i siłą mu to wydrzeć. Bohaterski chłopiec bronił swego skarbu. Wówczas zgraja przewróciła go na ziemię, zaczęli go kopać i bić, rzucać nań kamieniami. Dopiero przypadkowo przechodzący żołnierz, także chrześcijanin, miał chłopca uwolnić i bandę rozegnać. Zaniósł Tarsycjusza do domu, gdzie ten niebawem zmarł.

Najświętszy Sakrament ze czcią odniesiono do kapłana katolickiego. Ciało Świętego zostało pogrzebane na cmentarzu św. Kaliksta obok szczątków papieża św. Stefana I, który w kilka lat po nim poniósł śmierć męczeńską (257 r.).

Papież św. Damazy I męczeństwo św. Tarsycjusza opisał wierszem. W 1675 roku relikwie Świętego przeniesiono z Rzymu do Neapolu, gdzie spoczywają w bazylice św. Dominika w osobnej kaplicy. W tymże ołtarzu znajduje się krzyż, z którego Pan Jezus miał przemówić do św. Tomasza z Akwinu: "Dobrze o Mnie napisałeś, Tomaszu. Jaką nagrodę chcesz za to otrzymać?" Na to miał odpowiedzieć św. Tomasz: "Chcę tylko Ciebie, Panie, i nic więcej!"

Trumienka z częścią relikwii św. Tarsycjusza jest także w salezjańskim kolegium w Rzymie przy Via Appia Antica. We Włoszech Święty nasz cieszy się czcią szczególną jako patron kółek eucharystycznych, czy tak zwanych "Kółek małego kleru". Święty był także na początku naszego wieku patronem kandydatów do Włoskiej Młodzieży Akcji Katolickiej. W Polsce jest on znany przede wszystkim jako patron ministrantów. W 1939 roku architekt Rossi wystawił ku czci św. Tarsycjusza w Rzymie piękną świątynię. W słynnym na cały świat muzeum w Luwrze można podziwiać przepiękną rzeźbę, przedstawiającą świętego młodzieńca w chwili jego męczeńskiej śmierci, dzieło A. Falguiere. Jednak najszczególniejsze nabożeństwo do św. Tarsycjusza miał głośny kardynał angielski, Wiseman, który Świętemu poswięcił osobny utwór poetycki: "Fabiola", napisany w 1855 roku.

   

Św. Alojzy Gonzaga

 

Alojzy Gonzaga urodził się 9 marca 1568 roku w Castiglione delle Stiviere. Jego rodzina należała do najznakomitszych rodów książęcych i najstarszego syna szykowała do kariery rycerskiej lub dworskiej. Szczególnie pragnął tego ojciec. W wieku 7 lat Alojzy, jak sam to później wyznał, poczuł niechęć do życia świeckiego. Zrodziło się w nim pragnienie służenia Bogu. Zmartwiło to wielce jego ojca, który zabierał syna na różne dwory, chcąc odciągnąć go od tego postanowienia. Młody Gonzaga spędzał w tym czasie wiele godzin na modlitwie, czytał książki religijne. Pilnie zdobywał wiedzę kształcąc się w najlepszych szkołach. Wytrwałością i uporem dążył do realizacji swych zamierzeń, aż wreszcie w 1585 roku udał się do Rzymu i został przyjęty do nowicjatu jezuitów. Opuszczając dom rodzinny, zrzekł się swojego majątku na korzyść brata. W zakonie odznaczał się gorliwością, a szczególnie umiłowaniem cnoty czystości. Na rok przed święceniami kapłańskimi, posługując ofiarom epidemii sam się zaraził i zmarł dnia 21 czerwca 1591 roku, mając 23 lata. 

Sława jego świętości była tek duża, że w 1605 roku papież Paweł V ogłosił go błogosławionym. Natomiast kanonizował go, razem ze św. Stanisławem Kostką, papież Benedykt XIII w 1726 roku. Alojzy jest patronem studiującej młodzieży. Cela zakonna, w której mieszkał, została zamieniona na kaplicę.

 

 

Św. Dominik Savio 

 

  Dominik Savio, jeden z patronów ministrantów przyszedł na świat w ubogiej włoskiej rodzinie we wsi Riva di Chieri w Piemoncie w 1842 roku. Jego rodzice byli prostymi ludźmi. Ojciec Karol był rzemieślnikiem, a matka Brygida krawcową. W wieku 12 lat wstąpił do Oratorium w Turynie założonym przez św. Jana Bosko. Dominik bardzo szybko dojrzewał duchowo.

Już w wieku 5 lat służył do mszy świętej jako ministrant, a w wieku 7 lat przyjął pierwszą komunię świętą co było w tamtych czasach rzadkością. O jego dojrzałości świadczą jego postanowienia po przyjęciu po raz pierwszy komunii:

Będę się często spowiadał, a do komunii przystępował ilekroć pozwoli mi na to mój spowiednik

Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja

Śmierć - tak, ale nie grzech

Młody Dominik poddał się całkowicie kierownictwu duchowemu ks. Jana Bosko. Szybko można było zauważyć wzrost duchowy u młodego Dominika. Pewnego razu dwaj koledzy zamierzali się pojedynkować na kamienie. Dominik wpadł między nich z krzyżem i wołał: "Chrystus nawet na krzyżu przebaczył, a wy nie potraficie przebaczyć drobiazgów". Jego interwencja okazała się skuteczna. Z podobnym skutkiem upominał gorszycieli i przeklinających. Pewnego razu po mszy porannej Dominik zaczął się modlić przed Najświętszym Sakramentem. Modlił się tak przez kilka godzin trwając w modlitwie kontemplacyjnej. Po tej długiej modlitwie w zimnym kościele Dominik bardzo ciężko zachorował a wkrótce po tym zmarł. Po śmierci Dominik Savio cieszył się coraz większą sławą i kultem, co doprowadziło do procesu beatyfikacyjnego, a następnie kanonizacyjnego. W 1933 roku papież Pius XI wydał dekret o heroiczności cnót sługi Bożego Dominika. Przy tej okazji nazwał go "małym świętym" oraz "gigantem ducha". W Roku Świętym 1950, Jubileuszowym, papież Pius XII ogłosił Dominika Savio błogosławionym, a w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, czyli w 1954 roku, zaliczył go w poczet świętych. Relikwie świętego znajdują się w Turynie, w bazylice Matki Bożej. Jest jednym z najmłodszych świętych czczonych w kościele powszechnym. Jest patronem nas, ministrantów. Myślę, iż Dominik Savio był właśnie takim wzorem prawdziwego ministranta. On służył z radością Panu, a czy my też jesteśmy gotowi na takie poświęcenia jak św. Dominik?

 

Modlitwa do św. Tarsycjusza

 

Święty Tarsycjuszu, Patronie i wzorze nasz, Ty niosłeś Jezusa na sercu i w sercu jako największy swój skarb.

Cześć i miłość Jezusa promieniowały z Twego oblicza i dla Niego oddałeś radośnie swe młode życie.

I my zawsze chcemy nosić Jezusa w swym sercu, chcemy ze skupieniem, z czcią i miłością chodzić wokół Jego ołtarza.

Chcemy nieść Jezusa do domu, do szkoły i wszędzie przez dobry przykład.

Pomóż nam i spraw, abyśmy całym życiem tylko Jemu służyli

i do Niego należeli teraz i na wieki. Amen.

 

Modlitwa do św. Dominika Savio

 

Święty mój patronie Dominiku Savio jesteś moim pełnym chwały obrońcą.

W trudach swoich kroczyłeś śladami Jezusa, a przez ukryte swe życie i cnoty,

przez czystość, pokorę i żarliwość najbliższy jesteś Maryi. Od dawna poświęciłem się tobie, ale jeszcze niczego godnego ciebie nie uczyniłem i wstyd mi nazywać ciebie swoim, bo zasłużyłeś na naśladowców odznaczających się wielką czystością zamiarów i wielką stanowczością.

Święty Dominiku Savio roztocz, więc nade mną opiekę.

Czuwaj nade mną, nie dozwól, abym wlókł się opieszale,

wyjednaj mi łaskę niezbędną do sprostania moim obowiązkom abym mógł czynić postępy we wszystkich cnotach: w wierze, nadziei i miłości, w roztropności i męstwie, sprawiedliwości umiarkowaniu,

a również w pokorze, w czystości, w hojności, w łagodności, i w prawdomówności.

Przewodniku dusz, który tak wiele serc zwróciłeś ku Bogu, módl się za mnie. Amen.

 

lub:

 

Umiłowany święty Dominiku Savio oddaję się w twoje ręce i przez miłość Jezusa, która ciebie wybrała i uczyniła świętym, błagam cię, abyś modlił się za mnie, aby On, jak ciebie przywiódł do nieba, tak i mnie w czasie odpowiednim do nieba zabrał.

Przeto proszę cię, abyś mi wyjednał siedem wielkich darów, które będą czyniły moje serce ochoczym i zdolnym do wiary i cnoty. Proś dla mnie o dar mądrości, abym wolał niebo od ziemi i odróżniał prawdę od fałszu; o dar rozumu, który utrwali w mym umyśle tajemnice Jego Słowa; o dar rady, abym umiał znajdować właściwą drogę wśród wszystkich zawiłości życia; o dar męstwa,

aby wszystkimi moimi wysiłkami kierowało szczere pragnienie chwały Bożej; o dar pobożności, abym pobożny był i skupiony; i o dar bojaźni Bożej, abym wśród wszystkich spływających na mnie błogosławieństw zachował równowagę i okazywał nabożną cześć.

Przez Chrystusa, Pana Naszego. Amen.

 

lub:

Boże, źródło wszelkiego dobra, Ty w świętym Dominiku Savio dałeś młodzieży przedziwny przykład miłości i czystości.

Dozwól również nam, swoim dzieciom, wzrastać w radości i miłości, aż do miary wielkości według pełni Chrystusa.

Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen

 

Modlitwa do św. Alojzego Gonzagi

 

Niebieskich darów najwyższy szafarzu, Boże nasz, któryś w anielskim młodzieniaszku świętym Alojzym przedziwną niewinność życia z podobną pokutą połączył, spraw łaskawie, prosimy, abyśmy takiej niewinności nie umiejąc dochować, pokutę jego naśladować potrafili.

Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który żyje i króluje w Niebie i na ziemi, po wszystkie wieki wieków. Amen.

 

lub:

Boże, niebieskich darów dawco, któryś w anielskim młodzieniaszku Alojzym, przedziwną życia niewinność z równie wielką pokutą połączył: daj nam, którzy jego niewinności zachować nie zdołaliśmy, abyśmy przez zasługi jego i przyczynę przynajmniej w pokucie go naśladowali. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

 

lub:

Boże, Twórco i Pomnożycielu wszystkich darów niebiańskich, zesłałeś św. Alojzemu łaskę niewinności i natchnąłeś duchem pokuty. Spraw przez jego zasługi, abyśmy mogli naśladować jego pokorę. Amen.

1. SZATY I STROJE LITURGICZNE
2. NACZYNIA I SPRZĘT LITURGICZNY
3. KSIĘGI LITURGICZNE

 

1. SZATY I STROJE LITURGICZNE

Alba - Biała, długa, najczęściej płócienna spodnia szata liturgiczna.

Biret - Nakrycie głowy katolickich duchownych w kształcie czterokątnej, sztywnej czapeczki z trzema lub czterema rogami
i pomponem.

Cingulum (pasek) - (pasek, sznur) cingulum przepasuje się albę. Zwykle białe, choć może być w kolorze dnia.

Dalmatyka - wierzchnia, ozdobna szata liturgiczna diakona podobna do ornatu, ale posiadająca rozcięte rękawy.

Dystynktorium - wzorowany na krzyżu biskupim ozdobny, metalowy emblemat w kształcie krzyża lub medalionu używany przez kanoników do uroczystego lub chórowego stroju.

Habit - ubiór noszony przez zakonników i zakonnice chrześcijańskie.

Humerał - płócienna szata liturgiczna w kształcie prostokątnej chusty zaopatrzonej w sznurki, nakładana na ramiona pod albę.

Infuła - (mitra) liturgiczne nakrycie głowy biskupa (opata). Składa się z dwu sztywnych tarcz z przedniej i tylniej strony oraz z dwu zwisających z tyłu wstęg.

Kapa - wierzchnia, ozdobna szata liturgiczna w kształcie półkolistego płaszcza zapinanego na piersiach klamrą. Używana przy procesjach, sprawowaniu sakramentów i sakramentaliów
z wyjątkiem Mszy św.

Komża - sięgająca najdalej do kolan, niekiedy ozdobiona, biała, płócienna szata używana podczas wykonywania czynności liturgicznych.

Mitra - (infuła) liturgiczne nakrycie głowy biskupa (opata). Składa się z dwu sztywnych tarcz z przedniej i tylniej strony oraz z dwu zwisających z tyłu wstęg.

Mucet - pelerynka sięgająca do łokci, z przodu najczęściej zapinana na guziczki, będąca oznaką władzy, noszona przez papieża, kardynałów, biskupów a także duchownych, którzy otrzymali taki przywilej (kanonicy niektórych kapituł).

Ornat - wierzchnia, ozdobna szata liturgiczna używana przez kapłana, zasadniczo do sprawowania Mszy Św.

Paliusz - biała, wełniana taśma ozdobiona sześcioma krzyżykami
z czarnego materiału, mającą formę naszyjnika o dwu zakończeniach. Noszą go: papież, patriarchowie, prymasi
i metropolici.

Pastorał - (baculus), element stroju liturgicznego, długa, ozdobna laska, będąca oznaką władzy pasterskiej. Biskupi i opaci używają pastorału zakończonego spiralą, papież zaś, zwieńczonego krzyżem.

Pektorał - ozdobny krzyż noszony na piersiach przez biskupów.

Piuska - okrągła, niewielka czapeczka, dla papieża w kolorze białym, kardynałów purpurowym, biskupów fioletowym i opatów
w kolorze habitu.

Pontyfikalia - oznaki godności biskupiej, noszone podczas uroczystych liturgii: mitra, pastorał, piuska, pektorał oraz pierścień.

Rokieta - rodzaj komży o wąskich rękawach, podbitej najczęściej fioletową tkaniną, noszonej przez prałatów i kanoników jako strój chórowy lub na uroczystościach.

Stuła - element stroju liturgicznego w kształcie szarfy używany przez duchownych jako znak władzy kapłańskiej.

Sutanna - strój duchownych; długa, sięgająca do kostek suknia
z niskim, stojącym kołnierzykiem, zapinana z przodu na rząd małych guzików. Kapłani noszą sutanny czarne, biskupi fioletowe, kardynałowi purpurowe. Nadto niektórzy kapłani (kanonicy, prałaci) mają przywilej noszenia sutanny fioletowej, bądź z fioletowymi dodatkami (pas, mucet).

Szkaplerz - szeroki pas materiału z przodu i z tyłu, zakładany na habit, oznaka czci dla Matki Bożej. Może też występować
w postaci skórzanego medalika szkaplerznego noszonego również przez świeckich pod ubraniem.

Welon - chusta do zasłaniania; wyraz czci, przede wszystkim jako welon naramienny używany przez błogosławiącego monstrancją.


2. NACZYNIA I SPRZĘT LITURGICZNY

Ampułki - szklane, rzadziej metalowe, małe naczynka na wodę
i wino potrzebne do sprawowania Mszy św.

Baldachim - ozdobna tkanina rozpięta na czterech drążkach lub daszek nad godnymi czci miejscami (ołtarz), osobami (tron biskupi), a przede wszystkim niesiony podczas procesji nad kapłanem niosącym Najświętszy Sakrament.

Bursa - ozdobna, sztywna torebka z tkaniny, w której kapłan nosi Najświętszy Sakrament, np. do chorych.

Chrzcielnica - zbiornik na wodę chrzcielną umieszczony
w świątyni, w prezbiterium lub oddzielnej kaplicy, służący do udzielania chrztu.

Dzwonki - dzwonki służące do informowania wiernych podczas sprawowania liturgii, kiedy mają usiąść lub powstać, np.: na Przeistoczenie.

Gong - sprzęt składający się z dźwięczącej przy uderzeniu tarczy lub kilku tarcz oraz pałeczki. Używany jest głównie podczas Przeistoczenia.

Kadzielnica - (trybularz) metalowe naczynie umocowane na łańcuszkach, zamykane perforowaną pokrywką, w którym spala się kadzidło.

Kielich - naczynie liturgiczne wykonane ze szlachetnych metali, często bogato zdobione, używane podczas Mszy św. do konsekracji wina. Składa się z czary (wewnątrz pozłacanej lub posrebrzanej) stopki i łączącego je trzonu.

Kociołek - naczynie z uchwytem na wodę święconą używaną do poświęceń i aspersji. Wraz z kociołkiem używa się kropidła.

Koładka - (grzechotka) drewniany przyrząd składający się
z młoteczka, podstawki i rączki, używany zamiast dzwonków
i gongu od Wielkiego Czwartku do Wigilii Paschalnej.

Korporał - kwadratowy kawałek lnianego, białego płótna, składany na dziewięć części, na którym stawia się naczynia z Najświętszymi Postaciami, w celu uchronienia przed upadkiem świętych partykuł.

Kredencja - stolik znajdujący się zwykle w prezbiterium, na którym umieszcza się naczynia używane podczas Mszy św. (kielich, ampułki), oraz na którym można dokonywać puryfikacji.

Kustodia - niewielkie, najczęściej przeszklone naczynie, w którym przechowywana jest Hostia przeznaczona do wystawienia
w monstrancji.

Lawaterz - naczynie z wodą służące do dokonywania rytualnych obmyć.

Łódka - (navicula) naczynie na kadzidło, nazwane tak z powodu swojego kształtu, zaopatrzone w łyżeczkę do nasypywania kadzidła do trybularza.

Melchizedek - rozwierany uchwyt w kształcie księżyca do przytrzymywania Hostii w kustodii i monstrancji.

Monstrancja - ozdobne, drogocenne naczynie liturgiczne,
w którym wystawia się Najświętszy Sakrament do publicznej adoracji lub na procesję eucharystyczną.

Palka - kwadratowy, usztywniany kawałek płótna, służący do nakrycia kielicha mszalnego w celu uchronienia Najświętszej Krwi przed zabrudzeniem.

Patena - naczynie na hostię w kształcie niewielkiego talerzyka lub głębszego naczynia. Wykonane jest ze szlachetnego metalu, często ozdobione.

Pulpit - drewniana, metalowa lub plastikowa podstawka do mszału stawiana na ołtarzu.

Puryfikaterz - mały, biały, złożony na trzy części prostokątny kawałek płótna lnianego bądź konopnego, służący do puryfikacji, czyli do wycierania naczyń liturgicznych i palców celebransa.

Puszka - zdobione naczynie w kształcie kielicha zaopatrzonego
w przykrywkę, służące do przechowywania Najświętszego Sakramentu i rozdzielania Go wiernym.

Sygnaturka - dzwonek wejściowy, umieszczony zazwyczaj przy wyjściu z zakrystii do prezbiterium używany do informowania zgromadzonych wiernych, że rozpoczyna się procesja do ołtarza,
a wraz z nią liturgia.

Trybularz - (kadzielnica) metalowe naczynie umocowane na łańcuszkach, zamykane perforowaną przykrywką, w którym spala się kadzidło.

Vasculum - małe naczyńko zaopatrzone w przykrywkę, stojące obok tabernakulum, a służące do obmycia z partykuł rąk kapłana.


3. KSIĘGI LITURGICZNE

Agenda - zbiór przepisów i formuł modlitw dotyczących sprawowania sakramentów i sakramentaliów.

Benedykcjonał - księga liturgiczna zawierająca teksty błogosławieństw i poświęceń osób, rzeczy i miejsc.

Brewiarz - (Liturgia godzin) księga zawierająca teksty modlitw na różne pory dnia, do odmawiania których zobowiązani są duchowni.

Ceremoniał - księga zawierająca przepisy i formy uroczystego sprawowania liturgii.

Ewangeliarz - ozdobna księga liturgiczna zawierająca tekst Ewangelii używana podczas uroczystych celebracji liturgicznych.

Kancjonał - śpiewnik zaopatrzony w zapis nutowy zawierający teksty śpiewów wykonywanych w czasie nabożeństw i czynności liturgicznych.

Lekcjonarz - księga zawierająca tzw. lekcje, czyli fragmenty ze Starego i Nowego Testamentu czytane lub śpiewane, przewidziane na wszystkie dni roku liturgicznego.

Mszał - księga liturgiczna zawierająca wszystkie teksty zmienne
i stałe oraz przepisy potrzebne do odprawiania Mszy św.

Pontyfikał - księga liturgiczna zawierająca modlitwy i sposób sprawowania sakramentów, poświęceń i błogosławieństw oraz innych czynności liturgicznych przez biskupa.

Psałterz - część księgi Liturgii godzin zawierająca psalmy, podzielona na różne dni i pory dnia, w układzie czterotygodniowym.

Rytuał - księga liturgiczna zawierająca teksty i wskazówki, jak kapłan powinien sprawować poszczególne sakramenty
i sakramentalia, jakie winien odmawiać modlitwy podczas procesji
i błogosławieństw.

 

Zegar

Święta

Wtorek, V Tydzień Wielkiego Postu
Rok B, II
Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Najśw. Maryi Panny

Sonda



Licznik

Liczba wyświetleń:
2392744