Msza Krzyżma jest szczególnym znakiem jedności wszystkich Kapłanów. Przewodniczy jej Biskup Diecezjalny, koncelebrują Księża Biskupi, Dziekani oraz wszyscy obecni kapłani. Zakazane są Msze święte prywatne.
We Mszy Wigilii Paschalnej używa się już nowych olejów, stare należy spalić. Od Wielkiego Czwartku do Wielkiej Soboty nie wolno celebrować Mszy żałobnych, nawet pogrzebowych. W czasie pogrzebu sprawuje się liturgię słowa i obrzęd ostatniego pożegnania. Uczestnikom pogrzebu nie udziela się Komunii św. (Notitiae Kogr. Kultu Bożego 11/1975). Nie wprowadza się pogrzebu do kościoła, gdzie trwa adoracja Najświętszego Sakramentu.
• Mszę Wieczerzy Pańskiej celebruje się w godzinach wieczornych. Wypada, by koncelebrowali wszyscy obecni kapłani. Jeżeli ktoś brał udział w Mszy Krzyżma, może brać udział w koncelebrze Mszy Wieczerzy Pańskiej.
• Gdy tego wymaga racja duszpasterska, Ordynariusz miejsca może zezwolić na piśmie na celebrowanie drugiej Mszy wieczornej w kościołach filialnych i rektoralnych.
• Do konsekracji oprócz hostii do Mszy należy przygotować hostię do wystawienia w Bożym Grobie. Należy też przygotować odpowiednią ilość komunikantów do konsekracji, by wystarczyło na Wielki Piątek.
• Na „Chwała” dzwonią dzwony i dzwonki. Po zakończeniu hymnu milczą aż do Wigilii Paschalnej. Gra organów w dyskretnej formie jest dozwolona tylko dla podtrzymania śpiewu, zakazana jest gra solowa.
• Zaleca się Komunię Świętą pod dwiema postaciami (Dekret … Pierwszy Synod Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej, s. 180-181).
• Po homilii, jeżeli proboszcz uzna, że względy duszpasterskie za tym przemawiają, można dokonać obrzędu umywania nóg 12 mężczyznom.
• Przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Ciemnicy następuje po modlitwie pokomunijnej jak w Mszale s. 131-132. Za odśpiewanie lub odmówienie przed Najświętszym Sakramentem w czasie celebracji liturgicznej hymnu „Przed tak wielkim Sakramentem” zyskuje się odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.
• Na zakończenie obnaża się ołtarz w milczeniu.
• Liturgię Męki Pańskiej celebruje się około godz. 15.00, ale ze względów duszpasterskich wolno ją sprawować także w godzinach późniejszych.
• Ołtarz winien być zupełnie obnażony: bez krzyża, świec i obrusów. Należy usunąć też inne ozdoby.
• Obowiązuje post ścisły, czyli jakościowy i ilościowy.
• W kaplicy Grobu Pańskiego powinien być ołtarz, choćby przenośny i tabernakulum do przechowywania puszek z Najświętszym Sakramentem.
• Wszystkie elementy dekoracyjne i światła powinny kierować uwagę wiernych na Najświętszy Sakrament, który jest Owocem i Pamiątką Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, a nie na figurę Chrystusa leżącego w grobie.
• Zbiórka ofiar przy adoracji Krzyża Świętego jest na utrzymanie miejsc pielgrzymkowych w Ziemi Świętej.
• Duszpasterze zatroszczą się o to, by przed rozpoczęciem Liturgii Męki Pańskiej wierni zostali pouczeni odpowiednim komentarzem o obrzędzie adoracji Krzyża oraz zostali nauczeni śpiewów.
• Krzyż do adoracji powinien być tylko jeden i drewniany, nigdy metalowy! Jeżeli w Liturgii Męki Pańskiej bierze udział duża ilość wiernych, wówczas do adoracji Krzyża należy wyznaczyć tylko delegacje poszczególnych stanów: dzieci, młodzieży, kobiet, mężczyzn. Po adoracji, do której podchodzą wydelegowane osoby celebrans bierze do ręki krzyż, staje przed ołtarzem na środku, zachęca wiernych do adoracji, po czym podnosi Krzyż ku górze, wszyscy wierni klękają i przez chwilę w milczeniu adorują Wizerunek Pana Jezusa. Następnie umieszcza się krzyż w miejscu dogodnym do ucałowania, jednak nie przed Bożym Grobem, aby wierni mogli adorować krzyż przez Wielki Piątek i Wielką Sobotę. Za adorację Krzyża zyskuje się odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.
• „Po zakończeniu liturgii obnaża się ołtarz, pozostawia się jednak na nim Krzyż z czterema świecznikami” (Kongr. Kultu Bożego o obchodzeniu Świąt Paschalnych z dnia 18 I 1988 n. 71).
• Od Liturgii Męki Pańskiej aż do rozpoczęcia Wigilii Paschalnej przed Krzyżem klęka się podobnie jak przed Najświętszym Sakramentem.
• W ciągu dnia opróżnia się wszystkie kropielnice w kościele z wody święconej. Napełni się je wodą chrzcielną poświęconą w czasie liturgii Wigilii Paschalnej (Kongr. Kultu Bożego o obchodzeniu Świąt Paschalnych z dnia 18 I 1988 n. 97). Napełnianie kropielnic może mieć następujący przebieg: w czasie, gdy kapłan kropi lud idąc przez kościół, poprzedza go ministrant niosący naczynie z wodą chrzcielną. Po dojściu do drzwi wejściowych kościoła, kapłan zatrzymuje się na chwilę z pokropieniem, a ministrant w tym czasie napełnia kropielnice. Po tej czynności kapłan i ministranci wracają przed ołtarz, kontynuując pokropienie wiernych.
• Po południu należy przybrać odświętnie kościół na Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. Przed rozpoczęciem Wigilii Paschalnej należy koniecznie zakończyć adorację przy Grobie Pańskim. Kapłan lub diakon ubrany w komżę i stułę intonuje krótki śpiew na cześć Najświętszym Sakramentu, np. Wielbię Ciebie, następnie wyjmuje Hostię z monstrancji i chowa ją w tabernakulum Grobu Pańskiego. Na figurę Chrystusa leżącego w Grobie nakłada się białą zasłonę i ustawia figurę Chrystusa Zmartwychwstałego. Następnie wygasza się świece przy Grobie Pańskim, a także światła w kościele, z wyjątkiem wiecznej lampki albo dwóch świec. Pod koniec Wigilii Wielkanocnej, jeżeli wznawia się adorację, zapala się znów światła w Grobie Pańskim. Figury Chrystusa leżącego w Grobie już się nie odsłania, a monstrancji nie okrywa welonem.
• Liturgia Wigilii Wielkanocnej należy do Niedzieli Zmartwychwstania. „Wszystkie obrzędy Wigilii Paschalnej odbywają się w nocy; nie wolno ich rozpocząć zanim nie zapadnie noc, a należy ją zakończyć przed świtem niedzieli” (MR 150). Do poświęcenia należy przygotować prawdziwą świecę paschalną, nie wolno używać atrap paschału wykonanych z tworzywa sztucznego lub drewna.
• Msza Wigilii Wielkanocnej powinna być celebrowana bardzo uroczyście. Za odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych zyskuje się odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.
• Uczestnicy liturgii Wigilii Paschalnej przynoszą ze sobą świece. Zależnie od tradycji i warunków miejscowych procesję rezurekcyjną można odprawić bezpośrednio po Wigilii Wielkanocnej, albo rano w Niedzielę Zmartwychwstania przed pierwszą Mszą.